T: +34 617 65 43 32
e: info@kireniadanza.gal

Tres tristes 2.0

COPRODUCIÓN DO CENTRO COREOGRÁFICO GALEGO CCG - AGADIC

10

Maio
Autoría, coreografía e dirección
Bailaríns
Vestiario
Espazo sonoro

Un proxecto escénico de recuperación de repertorio

 

Este proxecto testa a metodoloxía de recuperación de repertorios como alternativa viable para o sector dancístico contemporáneo nun contexto de crise sanitaria e económica de especial impacto para a Danza, que dificulta a distribución de proxectos de nova creación pola superposición da distribución das mesmas, adiadas por reprogramacións de tempadas  previas afectadas pola pandemia.

 

Partirnos da idea de recuperar, mediante a “Arqueoloxía da Danza” unha peza de repertorio dunha das compañías máis recoñecidas e importantes de Cuba, Danza Teatro Retazos. “Tres Tristes Tres” é a peza orixinal na que se inspira esta nova versión. Creouse no marco do Festival Habana Vieja Ciudad en Movimiento polo coreógrafo Miguel Azcue xunto a Kirenia Martínez, que daquela comezaba a súa carreira como intérprete dentro desta compañía. Tanto o festival como a compañía sinificaba para moitos novos artistas a oportunidade de participar dun espazo creativo nado da necesidade de comunicar e dialogar cun público amplo, diverso, fóra dos marcos establecidos na Cuba dos anos 80 e 90.

 

O desexo e as circunstancias nas que se crea esta actual “TRES TRISTES 2.0” conectan  e coinciden en certa medida coas necesidades particulares nas que foi creada a versión orixinal. Crear unha peza como pretexto do  reencontro dun coreógrafo e unha bailarina despois de 20 anos, unha versión 2.0. A decisión de manter o estilo e estética dos 90  permitiu aos novos intérpretes explorar na liberdade e xogo á hora de crear sen ter que desenvolver unha base conceptual ex novo, senón  coa disposición ao xogo espontáneo, seguindo impulsos, imaxes e dinámicas comúns da memoria. Este afán de recuperar a partir da memoria grupal e colectiva unha peza de hai 20 anos serviu para lanzar un amplo diálogo sobre  o valor da recuperación de repertorios.

 

Durante o proceso de investigación reapareceron ideas, intereses compartidos e puntos de vista individuais que levaban en si a cerna da estética e a filosofía da antiga compañía. O labor creador de Isabel Bustos, directora da mesma durante máis de 30 anos e que creara un selo propio e recoñecible en moitos creadores e coreógrafas que hoxe desenvolven un labor artística propia en diferentes lugares do mundo, unha escola de aprendizaxe e experimentación onde a poesía, a maxia e a visualidade entrelazábanse cunha fisicalidade cotiá, próxima á experiencia do espectador non experto.

 

Mais o proxecto non soamente se resume nunha nova montaxe e representación actualizada dunha peza antiga de danza contemporánea, senón que quere abrir a reflexión sobre esta metodoloxía da “Arqueoloxía do movemento” aos públicos polo seu alto valor cultural i é por iso que documentamos en paralelo a produción todo o proceso creativo coas actuais ferramentas e recursos que nos ofrecen os avances da comunicación dixital dos novos e pospandémicos anos 20. Amosará conversas entre xente que non coincide hai décadas, dúbidas metodolóxicas, o esforzo e as conexións da memoria corporal no longo prazo, e si é e como é posible acceder á mesma. Traemos ao primeiro plano da escena o poucas veces visibilizado proceso anterior á Danza e a complexidade dun proceso de recuperación de movemento.

⠀​

Sobre a peza

Tres individuos, nunha situación extrema como é a cegueira, búscanse co tacto, atópanse, recoñécense, transfórmanse nun espazo espido, onde a danza xorde instantaneamente como resultado do encontro cun mesmo, o accidente e o xogo como perfecta xustificación para habitar situacións e roles con límites difusos, pero liberadores.

Quen manipula e quen é manipulado? Que poder temos no descoñecido? Que obstáculos nos autoimpomos?  Como negociamos a individualidade e a necesidade de pertencer, de ser parte de algo? Tal vez a peza na súa espontaneidade expón interrogantes maiores e trata de atopar significados e sentido dentro do caos. Que nos separa e que nos une?

A obra é unha reflexión sobre a soidade, o encontro, a pertenza, o absurdo, a beleza, o grotesco, o misterio do descoñecido e a poesía. Recordos que se abriron camiño nun acordo silencioso, sen texto.

Que pasa cando esquecemos unha coreografía e inda non tiñamos arquivo visual?

Como unha nova intérprete pode recoller a testemuña coreográfica de outros?

Como se lembran movementos, cargadas, agarres, e outras sensacións?

Cales foron os motores e a mecánica dun movemento?

⠀​

Créditos

  • Asistencia coreográfica: Miguel Azcue
  • Deseño gráfico: Niko Alvarellos
  • Espazo lumínico: RTA
  • Espazo audiovisual: Visaki Film e Kirenia Danza
  • Produción: EidosD e Idearock
  • Distribución: Kirenia Danza e Artestudio Xestión Cultural